3 juni: Rouwen

We zijn in rouw. Een geliefde is gestorven, vandaag is de begrafenis. De familie heeft gekozen voor een plechtigheid in het crematorium, gevolgd door een koffietafel en een rouwmoment op de strooiweide. Het wordt een lastige dag. Tenzij het om een onverwacht overlijden gaat, sterven de meeste mensen vandaag niet thuis maar in het ziekenhuis. Daarna worden ze in een gespecialiseerd uitvaartcentrum opgebaard. Sommige religieuze stromingen zijn principieel tegen crematie. Bij onze voorouders kondigt het 'wenen' van de kerkklok een overlijden aan. Het lichaam van de overledene blijft nog enkele dagen in huis. Vrienden en familie brengen daar een laatste groet. Dag en nacht wordt er gewaakt, gehuild, rozenkransen gepreveld en gebeden voor een plek in het hiernamaals. Ramen blijven dicht. Zwarte kledij en een periode van soberheid en stilte maken deel uit van de strenge rouwvoorschriften. Op de dag van de begrafenis stroomt de kerk vol. In stoet loopt de hele gemeenschap de houten kist achterna, tot op de begraafplaats in het hart van het dorp. Elk graf is uniek, het grafschrift met zorg gekozen. Vandaag de dag vinden we de meeste kerkhoven aan de rand van het dorp of de stad. De grafzerken worden kleiner, de urnentuin breidt uit. Veel moslims worden begraven in hun land van herkomst. Voor altijd in ons hart.