18 september: Trouwen

Vandaag is een heuglijke dag. We zijn uitgenodigd voor het huwelijksfeest van goede vrienden. Na een korte ceremonie in het stadhuis rijden we naar de feestzaal. We zijn helemaal klaar voor een avond op de dansvloer. Huwen is lang een sluitende voorwaarde voor het krijgen van kinderen. We vinden onze man of vrouw op het bal en hopen op goedkeuring van onze ouders. Na het aanzoek volgt de verloving, bezegeld met een verlovingsring. Volgens de traditie mogen bruid en bruidegom pas tijdens de huwelijksnacht voor het eerst samen slapen. In de kerk wisselen we ringen uit, een innige kus, de belofte van eeuwige trouw. In goede en kwade dagen. Bij het naar buiten gaan strooien familie en vrienden rijst over onze hoofden. De huwelijksfotograaf kan aan zijn reportage beginnen. In het trouwboekje komen onze rechten en plichten, en enkele lege bladzijden voor de geboortedata en namen van onze toekomstige kinderen. Gezinnen zijn nog veel groter dan vandaag. Tegenwoordig is huwen een optie, geen plicht. Sinds 2003 mogen ook partners van hetzelfde geslacht in naam van de wet trouwen. Samenlevingscontracten zijn populair, scheidingen al lang geen uitzondering meer. Op veel burgerlijke huwelijksfeesten blijft de openingsdans een sleutelmoment. Du van Peter Maffay is gelukkig niet langer een klassieker in het genre.